- tiro
- 1.
tīro, ōnis, m.; in milit. lang., a newly-levied soldier, a young soldier, recruit.I.Lit.:II.
aetas tironum,
Cic. Tusc. 2, 16, 38:legio tironum,
Caes. B. C. 3, 28; 3, 29; 3, 34; Auct. B. Afr. 31, 7; Suet. Tib. 42; id. Ner. 19; id. Vit. 15.— Trop.:multaque tironi non patienda feret (opp. vetus miles),
Ov. A. A. 3, 566.—Esp., in appos. like an adj.:tirones milites (opp. veterani),
Cic. Phil. 11, 15, 39:miles, Auct. B. Afr. 16, 1: exercitus,
Cic. Fam. 7, 3, 2; Liv. 21, 39, 3; 21, 43, 14.—Transf., in gen., a beginner, tiro in any thing:2.nullā in re tiro ac rudis,
Cic. de Or. 1, 50, 218:provinciae rudis et tiro,
id. Verr. 2, 2, 6, § 17:homo non aetate sed usu forensi atque exercitatione tiro,
id. Div. in Caecil. 15, 47; id. Rosc. Am. 6, 17:in scholis exercitati, tirones in foro,
Quint. 2, 10, 9: deductus in forum tiro, as a young man, after putting on the toga virilis, Suet. Ner. 7; Plin. 8, 48, 74, § 194; Ov. F. 3, 787:tirones gladiatorum,
Suet. Caes. 26;for which, adject.: tirones gladiatores, Auct. B. Afr. 71, 1.—Of animals: ut tironem (bovem) cum veterano adjungant,
Varr. R. R. 1, 20, 2.Tīro, ōnis, m., a Roman proper name. So esp., M. Tullius Tiro, the learned freedman of Cicero, Cic. Fam. 16, 10; id. Att. 6, 7, 2; 9, 17, 2 (to him are addressed the letters id. Fam. 16, 3-10; 16, 12-15); Gell. 7, 3, 8; 13, 9, 1 sq.—Hence, Tīrōnĭ-ānus, a, um, adj., of or belonging to Tiro:liber,
Gell. 13, 20, 16:Tironiana cura,
id. 1, 7, 1.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.